Enkele bemoste treetjes voeren ons direct omhoog een andere wereld in. Het zacht klaterende water van de Fuente del Frances laten we achter ons. We stijgen even flink tussen de dichte begroeiing en waar het pad zich splitst, buigen we rechtsaf. Het eerste stuk is eventjes doorzetten, maar dat is in de schaduw gelukkig geen probleem. Waar zijn we eigenlijk?

Wel, we bevinden ons in misschien wel het meest bekende Nationaal Park van Spanje, in Monfragüe. Het park ligt in de autonome deelstaat Extremadura, in het echte binnenland van Spanje. Niet bekend bij de massa, maar natuurliefhebbers weten het al decennia lang te vinden. Monfragüe heeft de grootste aantallen roofvogels van heel Europa; op een goeie dag kun je met een beetje geduld wel tien verschillende soorten zien!
We zijn op weg naar het Castillo, de restanten van een Moorse fortificatie boven op deze berg. Langs de noordflank, aan de schaduwzijde van de berg, stappen we opgewekt door. De plantengroei is weelderig. Het is dit originele rijke mediterrane oerbos, dat er mede voor heeft gezorgd dat Monfragüe de bijzondere status van Nationaal Park heeft verworven.
Kijk, er bloeit hier metershoge boomheide en ertussen staan ook aardbeienbomen. Eventjes anders dan dat we gewend zijn. Van andere struiken lijken de stammetjes zwaar verbrand, maar nadere inspectie brengt aan het licht dat het een soort korstmos is. Niet zo gek, want de meeste bomen en struiken zijn hier bedekt met flinke plakken korstmos, een indicatie dat de lucht zuiver en schoon is. Af en toe komen we langs het pad een vers geschilde kurkeik tegen, waarvan het lijkt alsof de bast oranjerood geschilderd is. Plots gekraak in het kreupelhout en we zien nog nèt de achterkant van een edelhert, die met de nodige herrie een heenkomen zoekt.

Net niet echt, zo'n pas geschilde kurkeik.

Net niet echt, zo’n pas geschilde kurkeik.

Boven de boomtoppen horen we het melodieuze gefluit van een vogel, maar we krijgen hem niet in beeld. Een dwergarend, horen we van de gids. Vanaf een open plek zien we rechts beneden ons een blauwgroen lint van water; de rivier de Taag.
Na een goed half uurtje lopen, we stijgen gestaag, wordt het bos meer open. Woeshhhh, horen we opeens boven ons, en nog eens woeshhh. Enorme vogels passeren ons, ze vliegen vlak over ons heen en we horen het geluid van hun machtige vleugelslagen. Met een spanwijdte van over de twee en een halve meter zijn ze ongelooflijk imposant. We gaan er bijna van fluisteren! Dit zijn de beroemde gieren van Monfragüe.

Majestueus; een vale gier vliegt voorbij

Majestueus; een vale gier vliegt voorbij

Links van ons doemen uiteindelijk de contouren van het Castillo op. Het laatste stuk van het pad gaat zigzag omhoog en is met houten plankiers goed toegankelijk gemaakt.
Ineens zijn we boven. Een adembenemend panorama ontvouwt zich voor ons. We kijken 360 graden in de rondte en zien alleen maar natuur, zover de horizon reikt. En de lucht is vol met de silhouetten van vale gieren, die hier in majestueuze kringen het luchtruim aaneen rijgen.

De Taag, vanaf het Castillo

De Taag, vanaf het Castillo

Op het platform bij het Castillo zijn we niet de enigen die de weg naar boven hebben gevonden. In het rond luisterend horen we dat er vooral vale gieren rondvliegen hier, maar dat er geregeld ook een aasgier of een monniksgier tussen zit. Een kwestie van blijven kijken. En dat doen we dan ook met plezier. Ruim een uur later en opgewonden van alle vogels die we zagen, dalen we aan de andere kant van het Castillo af door het bos. Er is ons een nieuw hoogtepunt in het vooruitzicht gesteld: op naar de bekendste plek van Monfragüe, de beroemde gierenrots Peña Falcon.

Het bos aan deze kant van de berg heeft duidelijk een ander microklimaat; het is veel meer open en er lijken veel andere soorten planten te staan. We zien zowaar prachtig bloeiende kuiflavendel en horen er talloze bijen zoemen.

Kuiflavendel, het staat er hier vol mee.

Kuiflavendel, het staat er hier vol mee.

Beneden aangekomen stuiten we op de weg die ons na een paar honderd meter bij de gierenrots brengt. En daar, aan de overkant van de Taag, die zich op deze plek door een smalle opening in de bergen perst, ligt een immense rots, in de prachtigste kleuren oker, roestbruin, wit en zalm: Peña Falcon. We dachten al dat het niet mooier zou worden, maar we hebben ons blijkbaar vergist. Wat een fenomenaal gezicht!

 

De beroemde gierenrots, Peña Falcon

De beroemde gierenrots, Peña Falcon