Boven ons vliegen tientallen ooievaars. Zonder het te willen hebben we ze opgeschrikt. We hadden er geen rekening mee gehouden dat ze boven op de rotsen hun nesten hadden gemaakt. De rotsen hebben een geweldige aantrekkingskracht op ons. Nog nooit hebben we een dergelijk landschap gezien. Enorme granieten stenen, tientallen meters hoog met daarop ooievaars en hun nesten.

Aan onze linkerhand ligt een meertje. Aan de oevers ervan groeien grote velden waterranonkel. Dit is een van de drie stuwmeertjes die dit gebied rijk is, een barrueco (barroe-eeko), zo noemen ze zo’n meertje hier. Op een grote kei in het meertje liggen waterschildpadden zich op te warmen in de zon.

Er zijn hier diverse wandelroutes uitgezet. De grote keien maken echter dat we het pad hebben verlaten. We lopen kriskras tussen de keien door. Aan de diverse paden hier is af te leiden dat wij zeker niet de eersten zijn die de verleiding om de officiële route te verlaten niet hebben kunnen weerstaan.

Alhoewel we eigenlijk gewoon een wandeling wilden maken worden we steeds afgeleid. Al vanaf het eerste moment dat we dit gebied hebben betreden kijken we vol verwondering en hebben we vooral veel vragen. Langs het pad kwamen we net een uitgeholde steen tegen. Je zou zeggen: een soort graftombe, maar dan wel voor een heel klein persoon.

Ondanks dat we nauwelijks uitgekeken raken lopen we dan toch maar verder. Het landschap ontwikkelt zich. Overal liggen grote keien maar minder spectaculair als in het begin. Wel komen we diverse heel aparte vormen tegen.

We lopen richting het hoogst gelegen meer. Bij het stuwdammetje staat een oude molen die eeuwenlang diensten heeft bewezen voor de plaatselijke bevolking. Hij is zorgvuldig gerestaureerd.

We lopen om het bovenste meer en draaien weer een ander landschap in. Meer open, een beetje steppe-achtig doet het aan. Hoewel het heel aangenaam wandelt lopen we toch een beetje sneller dan normaal. Eigenlijk willen we weer terug naar het begin. De vragen die we hebben kwellen ons. Na een uurtje zijn we weer terug en zoeken verder. Uiteindelijk vinden we de resten van een oud Romeins huis met daaromheen nog meer uitgeholde stenen.

Onderweg hebben we echter nog iets anders gezien. In het Natuurpark staan ook een aantal kunstwerken, althans dat leken het te zijn. Echte kunstkenners zijn we niet en we staan dan ook verrast te kijken. Strakke moderne kunst tussen de oneindig oude granieten monumenten. Je moet er maar opkomen.

Heel veel zin om het nu verder te bekijken hebben we niet meer. We voelen inmiddels dat we vroeg zijn opgestaan. Eerst maar eens op zoek naar een barretje om iets te eten. Dat is uiteindelijk gelukkig snel gevonden. Zoals overal schenken ze heerlijke koffie en de lunch is uitgebreid. Al snel laten we de koffie voor wat het is en schakelen we over naar iets anders, voldaan als we zijn.

Op het terras wordt wel veel duidelijk. Tegenover ons staat nóg een krankzinnig kunstwerk, uiteraard voorzien van de hier alom aanwezige ooievaars.

Naast het barretje is een museum van de Duitse kunstenaar Vostell. Ook in het park zelf heeft hij een aantal kunstwerken geplaatst. “Of we de oude rotstekeningen ook hebben gezien” vraagt de oude Spanjaard die ons nieuwsgierig aanspreekt. “Nee, die hebben we gemist” antwoorden we en nemen een ferme slok.

In “los Barruecos” kunt u diverse wandelingen maken. Ze zijn geen van alle erg lang maar wel gemakkelijk te combineren. Een totale rondwandeling is ongeveer 7 kilometer.
In het Natuurpark zijn diverse overblijfselen uit een ver verleden te vinden. Ook de Romeinen hebben hier sporen nagelaten.
Los Barruecos ligt dicht bij de stad Cáceres, ten zuiden van het dorpje Malpartida de Cáceres.